Gdy w październiku 1806 roku cesarz Napoleon i marszałek Louis Davout pokonali armię pruską pod Jeną i Auerstedt, było jasne, że przed monarchią Hohenzollernów stanęło widmo klęski. Aby przyspieszyć bieg wypadków, cesarz Francuzów postanowił wywołać powstanie na ziemiach zaboru pruskiego. Do Berlina zostali wezwani gen. Jan Henryk Dąbrowski i Józef Wybicki, którzy otrzymali zadanie zorganizowania powstania w Wielkopolsce. Uroczyście witani Jan Henryk Dąbrowski i Józef Wybicki przybyli 6 listopada 1806 r. do Poznania i zamieszkali w pałacu Mielżyńskich (na narożniku Starego Rynku i ul. Wronieckiej). Główny wysiłek wysłanników Napoleona był skierowany na tworzenie regularnych oddziałów polskich. Władzę przejmowano stopniowo, bez większych przeszkód ze strony zdezorientowanych i oszołomionych klęską przedstawicieli administracji pruskiej. W Kaliszu władzę przejęto siłą, rozbrojono miejscowy garnizon pruski. Wkrótce podobne wydarzenia nastąpiły w Koninie, Kępnie, Stawiszynie, Sieradzu i Łęczycy. W 1807 roku rozpoczęło się tworzenie polskiego wojska, które już wkrótce ruszyło pod Tczew, a później zapoczątkowało epopeję armii Księstwa Warszawskiego. Było to 𝐩𝐢𝐞𝐫𝐰𝐬𝐳𝐞 𝐳𝐰𝐲𝐜𝐢𝐞̨𝐬𝐤𝐢𝐞 𝐩𝐨𝐰𝐬𝐭𝐚𝐧𝐢𝐞 narodowowyzwoleńcze na ziemiach polskich w okresie porozbiorowym. Echa tych wydarzeń pobrzmiewają na kartach VII Księgi Pana Tadeusza Adama Mickiewicza.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz